Can Religious Hatred be Religious?

During the past few years we have been witness to a phenomenon known as “religious hatred” in Israel and our region. Isn’t this an oxymoron? Can religious hatred really be “religious”?

It is well know that Islamic fundamentalist versions of the religion of Islam have become prevalent in many parts of the world, especially in the Middle East. Even though they represent the minority of Muslims in the world, they are very loud and noisy, creating a false impression that Radical Islam is the true Islam.

More and more, moderate Muslims are speaking up against this phenomenon in their societies, although doing so can be a risky business. For example, in my part of the world, a famous Palestinian professor by the name of Mohammad Dajani had to resign his academic position as professor at Al Quds University in East Jerusalem because of his moderate views. Yet, he does not give up and is currently working on new programs on Peace and Reconciliation through his moderate Muslim organization, known as Wasatia, the Middle Way.

Unfortunately, Jewish “religious” hatred has become rampant in certain extremist Jewish circles within Israel in recent years too. Rabbis and other “leaders” associated with the ideas of Rabbi Meir Kahane, whose political party known as Kach was banned from the Israeli parliament (the Knesset), are preaching and teaching hatred, according to their distorted ideas of Judaism all the time.. Generally they are not arrested—or if they are arrested , they are usually not brought to justice—but recently some of the leaders of one of these groups known as Lehava (Flame!) have been arrested and it appears that the Israeli Law Enforcement authorities may finally take this seriously.

Some of the Lehava boys (they are often minors) were arrested a few weeks ago and confessed (with smiles!) to the burning of a kindergarten classroom in the Hand in Hand Bilingual School in Jerusalem. Yes, you read correctly: burning! These young Jewish extremists not only burned the classroom, but also the books in the classroom. The reason: This unique school in Jerusalem preaches and teaches Arab-Jewish Coexistence in Israel! This shook up Jerusalem—across the political spectrum—and perhaps even the Police this time!

Where do these young Jewish hooligans get their “religious” ideas from? Their rabbis!

In an excellent article by my colleague at the Interreligious Coordinating Council in Israel , Ophir Yarden on “Recent Halakhic Discourse in Israel Encouraging Racism and Violence” (in Religious Stereotypes and Interreligious Relations (edited by Jesper Svartik and Jakob Wiren, Palgrave MacMillan, 2013), the sources for this extremism are laid out clearly and succinctly. In his penetrating essay, Yarden ( who teaches Judaism and Israel at several academic centers in Jerusalem) brings our attention to books such as Torat Hamelech (The King’s Teaching), which was published by Rabbis Yosef Elitzur and Yizhak Shapira in 2009 that teach that the killing of Gentiles is not prohibited by the Ten Commandments and Baruch Hagever (Blessed is the Man, 1994) which includes eulogies and articles that support violence against those presented as enemies of the Jewish People.

I could list many more Jewish “religious” leaders in Israel who support these ideas, which are far from mainstream ideas, but nevertheless have significant numbers of supporters. In fact, the Israel Religious Action Center (an arm of the Reform Jewish movement in Israel) published a booklet a few years ago citing many statements like the ones above by dozens of so-called “rabbis” in Israel!

As I write this blog post, I am mindful that this is the last day of Hanukah. On Hanukah, I believe that we should rededicate ourselves to an enlightened form of Judaism, not the one represented by the extremist versions mentioned above. As we light the last candles tonight, we hope that they will inspire us to embrace a Judaism that is Jewish and Democratic, Jewish and Worldly, Jewish and at the same time open to the ideas and inspirations of other religions and culture.

One of my favorite Hanukah songs reminds us that Hanukah is a time to bring light to prevail over darkness (Banu hoshech l’gareish). Let us indeed banish the forces of “religious hatred” which seek to instigate religious wars and bring us back to the “Dark Ages”.

So, can “religious” hatred” be “religious? I don’t think so. Rather, it is a form of blasphemy, a desecration of the name of God.

With the help of our law enforcement authorities—the police and the courts– it is time to arrest those extremists in our midst who sow the senseless seeds of hatred and racism, to the detriment of all citizens of our country.

Read more: Can “Religious Hatred” be “Religious”? | Ron Kronish | The Blogs | The Times of Israel http://blogs.timesofisrael.com/can-religious-hatred-be-religious/#ixzz3MnTLCqq9
Follow us: @timesofisrael on Twitter | timesofisrael on Facebook

Who’s to Blame … in the Israeli-Palestinian Conflict?

Ripping down the Palestinian flag that hung from my wall was my first reaction to hearing the sirens in Jerusalem one day last summer. It was not out of hostility for Palestine or even for Hamas, for that matter, but for hearing the fireworks and cheers in the neighboring Palestinian Arab village of Isawiya, next door to the Hebrew University of Jerusalem, where I was studying on the Mount Scopus Campus. As I watched the Iron Dome of the Israel Defense Forces (IDF) intercepting rockets fired at the Holy City, many of these residents flocked to the streets in celebration.

Who’s to blame in the Israeli-Palestinian Conflict? The Israelis? The Palestinians? The governments? The religions? Or people like me who irrationally react to uneducated feelings and uninformed beliefs. The Middle East is stricken with motivated violence, but who really is to blame? Where’s this motivation coming from?

I’ll tell you this much: after living as a student in Israel and Palestine for the past year, I’ve realized that people on the ground do not want peace; they want their own states. Westerners (myself included) want coexistence for the people living in that land, but people living there are already coexisting out of necessity. When will we “out-of-group” members even acknowledge the wants of the people living in this region?

I’m in no position, nor am I in any way warranted, to pass judgment on this issue. I’m neither Israeli nor Palestinian, let alone Jewish or Arab. Then why comment?

Throughout my time attempting to promote plurality and inclusive relations between Israelis and Palestinians in the Middle East and while interning with the Interreligious Coordinating Council in Israel (ICCI), I have found that both sides want different things, but also the same things.

They both want chaos, suffering, and turmoil to end and to wake up each morning not fearing the day. They both want to go through their normal routines, just as we all do and take for granted each and every day.

Yes, this is too simple; it is not enough.

Of course, government policies need to be created and amended, fair borders drawn, and extremists silenced, but this is not the purpose of my writing. The ICCI, along with other interreligious and peace organizations in Israel and Palestine, believe that religion could be used as a weapon (yes, pun-intended) for peace and not destruction. Just as Desmond Tutu discusses, religion is a simple tool, like a knife: when it is used to cut bread, it is good; when it is used to cut someone’s throat, it is bad.

I suggest this:

Let us take a step-back and think about intercultural dialogue and forming interconnected webs of mutual recognition before focusing on religion. And we first need to target the places where many Israelis and Palestinians inhabit: community centers. There are over 30 community centers in Jerusalem and virtually none of them rely on intercultural work. Colin Hames, Director of the Jerusalem Suburbs Community Center, believes that it’s more useful to work on intercultural dialogue and from there slowly move into interreligious dialogue.

The simplest way to go about this is to get people together to become aware and learn about the other! Once you know the person, from an I-Thou Relationship and not merely an I-It Relationship (to use the words of Martin Buber), you begin to dialogue about intercultural relations. It is only when you look into the eyes of the other and acknowledge them for being from the same source that can interreligious dialogue become valuable. Creating intercultural programs in community centers can counter the prevailing attitudes of both Israelis and Palestinians against celebrating at the peril of the other. It is only by long-term intensive religious and cultural humanistic education that we can address the issues in the Middle East; the true way of doing this is to build infrastructure on the ground that will allow such to happen and not rely on Westerners coming into their land to find solutions for ‘peace.”

The mission of the ICCI is “to harness the teachings and values of the three Abrahamic faiths to transform religion’s role from a force of division and extremism into a source of reconciliation, coexistence, and understanding.” Quite simply, the ICCI aims to act as a support system for both Israelis and Palestinians, and all that seek their council. In 2011, my friend and mentor, Rabbi Dr. Ron Kronish, Founder and Director of the ICCI, helped create a collation of more than 40 different organizations to express tolerance and unity against Tag Mechir (“price-tag”) with Tag Meir (“spreading the light”).

There has been much incitement due to Operation Protective Edge, and many houses, cars, mosques, synagogues, etc. have become vandalized. Common reflections from personal experiences have included the response (or lack thereof) of the local police, the role the Knesset must place to diminish such attacks, and how Tag Meir is indeed, “lighting” the way. Dr. Kronish states, “Fighting against price-tags brings people of good will together to combat xenophobia and insensitivity to fellow human beings. It reminds us that all human beings are created in the Divine Image.”

Maybe we should stop playing the blame game. Maybe we should stop posting hateful, bigoted, and ignorant comments on Facebook and Twitter. Maybe my religion isn’t better than your religion, my God isn’t better than your God…or maybe we are all to blame: especially people like me who reacted so unresponsively Pavlovian for something I barely understood and continue to barely understand.

Rather than blaming each other, we ought to accept responsibility for each other’s fate. All of us as human beings are inextricably intertwined. Instead of blame, let’s try a new game: act for peace, and encourage those on the ground in both Israel and Palestine who are doing so.

Follow Andrew Luisi on Twitter: www.twitter.com/AndrewLuisi

The People Demand Falafel!

September 29, 2014

A few days ago, my wife and I took a drive east of Jerusalem to show a friend from Boston some of the complicated geography in areas C and E of the West Bank. Most people in the world, of course, have no real idea of where those areas are really located, and neither did our friend, so it was an enlightening little tour.

First we drove to Mt. Scopus, and overlooked area “E”, which stretches from Mount Scopus going east through the Judean Desert to the city of Ma’aleh Adumim – an area which many Israeli politicians would like to annex to Israel and make part of greater Jerusalem. Then we drove into one of the nearby hilltop settlements. It was a beautiful quiet day, and the scenery was magnificent. Very pastoral, and very suburban-only 15 minutes from Jerusalem. A genuine bedroom community, not far from the Big City.

As we were strolling around, we noticed a strange sign on the nearby kiosk. It said in Hebrew: Am Shalem Doresh Falafel, which we can translate as “The people demand falafel.” This was a play on a previous slogan of a few years ago: Am Shalem Doresh Shalom -“The people demand Peace.” At first I thought it was funny, and then I realized what it really meant.

The people”, apparently, are not interested in Peace any more. They don’t believe in it. There is no partner for it, they say (as if we ourselves were a serious partner for peace!). And even if there was a serious partner, it is not achievable since the gaps between the sides are simply too wide.

Instead, the people want falafel! In other words, they simply want to eat and drink and be happy! They don’t want to worry all the time about issues of war and peace. They just want “normal” life!

I explained to my friend some of the background for this feeling. Many Israelis have given up on the “Peace Process”. It is boring. It never really leads anywhere, so why continue to discuss it.

Apathy and denial have set in very deeply. “The People” (whoever they are) simply want falafel or pizza or some humus. Wars and violence? Well, I guess that they will just fade away! Or we will have to tolerate them every other year, as part of the natural cycle of life in this area.

My friend from Boston was aghast! “But what will be?”, she asked.” What is the solution? Are Israelis really not thinking about the solution anymore?”

I responded despondently and said that unfortunately this is all too true. It seems that liberal Jews in Boston, New York and San Francisco worry more about “the solution” to the Israeli-Palestinian conflict than the people of Israel who are just trying to get on with normal life!

So what’s to be done? Give up? Resign ourselves to an endless ongoing unresolvable conflict? Continue ignoring the problem and just worrying about the price of cottage cheese, tomatoes and apartments? (which was the focus of the big social protest movement of 2011 which brought out into the streets hundreds of thousands of Israeli demonstrators for so-called “social issues” but not for peace!).

My answer is a resounded “no”! We must not allow ourselves to bury our heads in the sands, and wallow in apathy and despair.
If we learn anything else from the Jewish Holiday season now upon us, it is the mighty mitzvah of teshuvah, or “returning” to what we really believe and acting upon our beliefs.

So, let me state my belief clearly: I believe that peace is an imperative, not just a luxury. It will allow us to focus our energies not only on grossly inflated budgets for “defense” and “security” but on pressing social, educational and religious needs that have been neglected for too long. Only a genuine peace agreement between Israelis and Palestinians in the form of a two state solution will provide security and rights to both sides. Only a real peace agreement will end the hopeless cycles of wars with Gaza and Lebanon, which cause so much death and destruction rather than enabling life and development.

So, I say: let us return to the old slogan Am Shalem Doresh Shalom -“The People Want Peace!” Let’s see what we can do to reinvigorate not only the political peace process but also the Civil Society one of Peacebuilding which engages people in necessary and fruitful dialogue towards the goal of learning to live in peaceful coexistence.

By the way, I stopped eating falafel a long time ago.

Read more: “The People Demand Falafel” | Ron Kronish | The Blogs | The Times of Israel http://blogs.timesofisrael.com/the-people-demand-falafel/#ixzz3EmwJX2iI

دروس من السمك والشمس

هاوكة زيسلار

مؤخرا قرأت موضوع مدون من قبل رون كرونيش مدير مجلس التنسيق بين الأديان في اسرائيل، حيث عكس بالضبط  ما كان يجري في تفكيري في ذلك الوقت. وشعرت بأن ذلك مهم لتسليط الضوء على مفهومه للأمل في وسط اليأس بطريقة فيسيولوجية أكثر.

خلال الأوضاع المتباينة، حيث شاركت في الأسابيع الأخيرة في اسرائيل، لاحظت بأن انهيار محادثات السلام بين الإسرائيليين والفلسطينيين تسبّبت بموجة من اليأس والإحباط الذي اجتاح الكثير من الناس على كلا جانبي الصراع، حيث أدّى إلى الركود في التعاون بين المنظمات الفلسطينية والإسرائيلية وإكمال وقف عملية السلام كجزء من هذه العملية، كلا الجانبين افترض موقف الضحية.

هذا هو العبء النفسي الكبير كما لو سقط كلا الجانبين في معايير اليأس، إذا آمن الشخص بأن هناك ظالم أو عدو مشؤوم لا يمكن أن يتوقف فهو بسرعة يحكم على نفسه ويقع في التفكير في ذلك الوضع الميؤوس منه.

هذا يبني في المجموعة روابط ويضعف أية استعداد لتترابط مع أو حتى بما هو خارج المجموعة. كما عرض من قبل روبرت بوتنام (الباحث في حقل الروابط والعلاقات الاجتماعية مع مؤلفات مثل “بولينغ ألون” نشر عام 1995)، هناك ما يسمى بتجسير وربط رأس المال الاجتماعي في كل مجتمع أنه ضروري للثقة وتنظيم المجتمعات.

هو يحدد تواجد قوي لربط رأس المال الذي هو مدى الترابط مع الناس الذين هم سواء وضمن مجموعتك. هو وجد بأن ذلك بالفعل هي خطوة نحو مجتمع سلمي في المجتمع المتجانس. لكن في المجتمع الغير متجانس والمتعدد الأعراق المتنوعة  ذلك التجسير هو ضروري.

تجسير رأس المال هو مدى العلاقة مع الناس الذين هم ليسوا سواء، إذا كان التجسير ليس في الحاضر، عدم الثقة تعزّزت وهذا يعزّز التحيز وبالتالي يسبب الركود الاجتماعي. في الحوار الغير رسمي الأخير في القدس قد أخبرت من قبل عربي اسرائيلي بأن الصراع هو مثل شبل الأسد، إذا عاملته معاملة بشرية أنه سوف ينمو كنوع  من الحيوان المحترم. ولكن إذا عاملته بالوحشية في موضع ما أنه سوف يهاجم مالكه بعنف، (شبل الأسد في وجهة نظره يشير للشعب الفلسطيني). في حين هناك بعض الحقيقة خلف هذا، أعتقد أنه محزن بأن هذا السرد الذي جرى تلاوته.

هذا يذكرني بظاهرة “العجز المكتسب” الذي كان تأطيره ودراسته أولا من قبل مارتين سيلغمان في عام 1967 في جامعة بنسلفانيا، في دراسته للفئران التي القيت في بركة الماء حيث لم يكن هناك أمل بالخروج، على نقطة واحدة الفأر سوف يتخلّى ويتوقف عن محاولة الهرب. إذا وضع الفأر في موضع جديد حيث كان هناك هروب الفأر سوف لن حتى يكلف وسعا في محاولة إيجاد طريق كما افترض بأن الوضع كان لا أمل فيه.

الأنماط المتشابهة وجدت في اختبارات مع البشر، المشكلة هي بأن هذا الإحباط وسط خطر العنف الثابت لكلا الجانبين أنشأ تضحية ذاتية متبادلة وبالتالي عقلنة هجمات الأسد التصويرية تقع.

سمعت تعقيبات من الفلسطينيين بأن اليهود الذين يخبرونني بأنهم شاركوا في الحوار ويريدون السلام هم يكذبون، بالمثل قد أخبرت من قبل اليهود الإسرائيليين بأن كل العرب لا يقبلون اليهود كجيران. التعميمات نجمت من خلال الإحباط واليأس التي حرّض عليهما من قبل مصادر متنوعة.

كل الموضوع المختلف هو سبب انعدام الثقة وبالتالي انهيار الروابط الاجتماعية. لذا كيف نحارب ذلك؟

نحتاج أن نسعى للحوار ونسعى للعلاقات مع الناس الذين يعزّزون التعايش السلمي، لا نجلس وننتظر لأحد ما لينضم لك في وحدتك، حوض السمك، ولكن خذ المخاطرة واقفز خارج الحوض الخاص بك وانضم لجارك. السمكة الوحيدة في المحيط هي محكومة (مقيّدة) ولكن كسرب تستطيع أن تحمي نفسك ضد هجمات الإحباط واليأس، الأشياء يمكن فقط أن تتغير إذا ما كتب الأمل على الأعلام ليست الكراهية، الإحباط، والغضب.

كما أنني أكمل العمل على محطة الراديو (آي سي سي آي) الجديدة على الانترنت تدعى مايكروفونز من أجل السلام. ضربت الكثير الكثير من اللحظات عندما تساءلت كيف أنا ذاهب لأجل أفراد متحفزين، من سيتوحد لجعل صوتهم مسموعا، لكن خلال اجتماعاتي القليلة الأخيرة أعجبت بإيجابية من قبل الناس الذين هم متحمسون لمحاربة محنة اليأس من خلال جلب الناس معا تحت مظلة الوحدة. هذا يذكرني بالبيان الذي قرأته مؤخرا في كتاب عن الجهاد الحقيقي، هذا الكتاب يتحدث عن كيف لفكرة اللاعنف في الإسلام (عكس المعتقدات الشعبية) جوهر الدين. إنه يقول بأن” عادة التسامح تمنع الرجل من إضاعة وقته في الاحتكاك الغير ضروري”.

عندما تتأثر من قبل سلوك الآخر البغيضة بسلبية، عقلك سوف يحتفظ تماما بتوازنه .(مولانا واحد الدين خان، 2002).

الآن أنا أتفق تماما بأن علينا أن نصبح  روبورتات غير عاطفية التي هي غير متأثرة من قبل أي شكل ل”السلوك البغيض”، لكن السؤال هو: هل ندع الخوف، الإحباط، واليأس، وما الذي هناك وألا يجب أن يكون متجاهلا، أو هل نستمر في العمل مثل الشمس؟. نحن نرتفع في الصباح مع نفس الروعة التي لا تلين بنشر دفء التسامح الذي بطبيعته يتم تدريسه في اليهودية، المسيحية، والإسلام على حد سواء.

هوكي زيسيير

ماذا يجب على الفنانين قوله عن القادة؟

روزا ليا

“بناء السلام من خلال الفنون”، هو سلسلة من الأحداث نظمت بواسطة مجلس التنسيق بين الأديان في اسرائيل. البرنامج يهدف لإشراك مجموعات متنوعة لتنعكس على الصراع من خلال الفن، تشجيع طرق جديدة للتفكير.

متحف على الخط الأخضر.

الجولة الأولى انعقدت في متحف على خط التماس في القدس مع المسير المصاحب بدليل داخل المعرض عن دور القيادة. متحف على خط التماس هو معرض فني يتناول قضايا سياسية اجتماعية في المنطقة ويعرض لفنانين من مختلف أنحاء العالم. المبنى الذي يقام فيه هذا المعرض في الأصل كان منزلا فلسطينيا في عام 1948 وقد أصبح موقعا للجيش الإسرائيلي بالقرب من الخط الأخضر مواجها الأراضي الأردنية عبر الشارع.

الخط الأخضر هو الآن مغطى بخط السكة الحديدية الخفيف، مع حي فلسطيني على الجانب الآخر، والمتحف يقع بين المصرارة (وهي منطقة كانت مأوى للعديد من أعضاء حركة الفهود السود الإسرائيلية، وهي حركة اليمينيين اليهود الذين هاجروا لإسرائيل من الدول العربية). و ميا شعاريم (وهو حي الحريديم الأرثوذوكس، حيث يشتهرون بكونهم متدينين متشدّدين وفي أغلب الأحيان مناهضين للصهيونية).

قوة ورقابة.

يدعى المعرض ب”الشجر ذهابا وإيايا في البحث عن الملك”، يلقي نظرة ناقدة على القيادة. مقدمة القائم على المعرض تسرد “نحن نحبهم ونكرههم، نعجب ونزدري بهم، نثق بهم ونصدق وعودهم، كما نشاهدهم قد جرى تكبيل أيديهم وإذلالهم. من يستحق القيادة؟ ما الذي يحفز الناس ليصبحوا قادة؟ من أين تنبعث هذه الحاجة المتأصلة العميقة للقائد؟ هل في وسعنا أن نمنع سلوك قادتنا وحكوماتنا الغير أخلاقي؟

المعرض شمل الفن الذي تعرّض للرقابة في دول الفنانين. الدليل أعطانا مثالا “تركيب الصورة بواسطة فنان بريطاني كينارد فيليبس الذي يعرض رئيس الوزراء البريطاني السابق توني بلير حيث يلتقط سيلفي (صورة ذاتية) من أمام انفجار مستحضرا صورا من الحرب في العراق. لكن يبدو أنها كسرت من خلال أية رقابة كما هذه القطعة الفنية كانت مؤخرا في معرض متحف الحرب الإمبراطوري اللندني.

المرشد قال بأن متحف على خط التماس لم يواجه أية رقابة من السلطات الإسرائيلية.

في نهاية الجولة نقاش المجموعة أدير من قبل مدير (ICCI) الحاخام رون كرونيش حول الأعمال الفنية التي كان لها أكبر الأثر على المشتركين وكيف ارتبطت بالوضع الحالي في اسرائيل وفلسطين.

هيلل شينكر (المحرر المشارك في المجلة الفلسطينية-الإسرائيلية) قال: “قد دهشت بشكل خاص بالأعمال الفنية التي تتناول توني بلير وسيلفيو بيرلسكوني، لاحظت بأنه لم يكن هناك في المعرض شيئا ناقدا لنتنياهو، هل ذلك لأنه يأخذ وقتا؟ هل ذلك بسبب الرقابة؟

ليور دافيدي، (متدربة في ICCI بواسطة برنامج مبادرات الجيل الجديد من منظمة SFCG) ردت قائلة:” رأي معرضا مشابها السنة الماضية في مانشستر-المملكة المتحدة، شمل عملا أطلق عليه ألوان نتنياهو – اللعب على الألوان المتحدة لبينتون، عارضا نتنياهو وعائلته محاطة بحراس شخصيين”.

حاخام الإصلاح  براين فوكس (من استراليا انتقل إلى اسرائيل) عقب على صور الحاخام مائير كاهانا للفنانا الإسرائيلي شايرلي فاكتور، (مائير كاهانا يهودي متدين متطرف حزبه السياسي حظر من الكنيسيت الإسرائيلي بسبب دعوته العنصرية العلنية): “لسوء الحظ ذهبت مرة لواحدة من محاضرات كهانا، ثم أتى إلي في النهاية وسأل :من أنت؟ أخبرته: أنا حاخام الإصلاح. قال: حسنا انظر هنا حاخام الإصلاح أنت للتو سمعت ما أنا ذاهب لأفعل للفلسطينيين فبعدما أنتهي معهم أنا قادم من أجلك.

بعد سنوات أخبرت هذه القصة لقائد مسلم متطرف في مانشستر وغيرت عقله. أخبرته الإسلام الراديكالي هو نفس اليهودية الراديكالية”.

إنه الرفض للآخرين.

يائير بارتال مدير صفحة الفيسبوك  (فتح صفحة جديدة للسلام). أضاف: “شيئا من هذه الستون يوما الأخيرة هي حطام عملنا للقليل من السنوات، إنها لعبة الأنا (الذات الأنانية) بين القادة ونحن نشتري ذلك، نعاني الكثير بسببهم وثم نهتف”.

عضو أخوات صهيون (امرأة اسكتلندية مسيحية تعيش في القدس) قالت:” انتخبت توني بلير، كان رائعا وفعل الكثير من الأشياء الكبيرة حتى حرب العراق، ثم كنت واحد من هؤلاء المحتجين في لندن. هو مبعوث هنا الآن أرغب أن أعتقد بأنه لا يزال لديه شيئا من الرؤية التي كانت لديه عندما انتخبناه”.

أحداث قادمة.

معرض (الأشجار ذهابا وإيابا للبحث عن الملك) سيكون مفتوحا حتى الحادي والثلاثون من كانون الأول 2014. عندما تذهب هناك لا تغفل مشاهدة “المقصلة” النحت المثير للجدل صنعت من قبل أرئيل كلينير على سطح المتحف التي شيدت لحركة الاحتجاج الاجتماعي الإسرائيلية  في صيف عام 2014. سيكون هناك المزيد من الأحداث ضمن مشروع  (بناء السلام من خلال الفنون) في القدس خلال شهري سبتمبر وأكتوبر.

ابقى على اضطلاع من خلال (ICCI).

Facebook page (ICCI)

Email: liordavidi@yahoo.com

מה יש לאומנים להגיד על מנהיגים?

מאת רוזה ליה
פורסם לראשונה ביומן פלסטין-ישראל

(תורגם לעברית ע”י ענת גויכמן)

בניית שלום דרך אומנות היא סדרה חדשה של אירועים שמאורגנת ע”י המועצה הבין דתית המתאמת בישראל (ע”ר). מטרת התכנית למשוך קהל מגוון כדי לדון בקונפליקט דרך אומנות ועידוד דרכי חשיבה חדשות

מוזיאון הקו הירוק

הביקור הראשון נערך במוזיאון קו התפר בירושלים וכלל סיור מודרך בתערוכה שעסקה בתפקיד המנהיגוּת. מוזיאון קו התפר הוא גלריה שעוסקת בסוגיות הסוציו-פוליטיות באזור ומשמשת במה לאומנים מרחבי העולם. הבניין היה שייך בעבר למשפחה פלסטינית; ב-1948 הבניין הפך לעמדה של צה”ל בסמוך לקו הירוק הפונה לצד הירדני מעבר לכביש. היכן שעבר הגבול בעבר עוברת היום הרכבת הקלה, כשבצד אחד שכונה פלסטינית, המוזיאון שגובל במוסררה ומאה שערים.

 

 

 

 

 

 

 

ליאור דוידי, מתמחה במועצה הבין דתית המתאמת בישראל

כח וצנזורה  

התערוכה שנקראת “הלוך הלכו העצים למשוך עליהם מלך” בוחנת את המנהיגות בעין ביקורתית. במבוא של אוצר התערוכה נכתב כך: ” אנו אוהבים ושונאים אותם. מעריצים אותם ובזים להם. אנו בוטחים בהם ומאמינים להבטחותיהם בזמן שאנו חוזים בהם מובלים אזוקים ומושפלים. מי ראוי להנהיג? מה מניע אנשים להנהיג? […] מאין נובע הצורך העמוק והאינהרנטי הזה במנהיג? […] האמנם זה בכוחנו למנוע הבתנהגות בלתי מוסרית של מנהיגים וממשלות?”

התערוכה כללה יצירות שצונזרו במדינות המוצא של יוצריהם. המדריך הביא כדוגמא את “פוטו-אופ” – פוטומונטאז’ של היוצר הבריטי קנרד פיליפס  שמראה את ראש הממשלה הבריטי לשעבר טוני בלייר מצטלם בסלפי אל מול פיצוץ, דבר המעורר מראות ממלחמת עיראק. עם זאת, נראה כי דווקא יצירה זו הצליחה לחדור דרך הצנזורה לקהל הרחב, היות והיא מוצגת בתערוכה במוזיאון המלחמה האימפריאלי בלונדון. המדריך אמר כי מוזיאון על התפר לא נאלץ התמודד עם שום נסיון צנזורה  מטעם השלטונות בישראל.

 

 

 

 

 

 

 

“פוטו אופ”

 

בתום הסיור, התנהלה שיחה קבוצתית בהנחייתו של מנכ”ל המועצה הבין דתית המתאמת בישראל, רבי רון קרוניש, ונשאלה השאלה לאיזו יצירת אומנות מהיצירות שהוצגו הייתה ההשפעה העמוקה ביותר על המשתתפים וכיצד היא קשורה למצב הנוכחי בישראל/ פלסטין

הילל שנקר (עורך ביומן “פלסטין-ישראל”) אמר: “הושפעתי בעיקר מהעבודה על טוני בלייר וסילביו ברלוסקוני (עבודת וידיאו-ארט של אזרחים איטלקים בבתיהם כשסילהיו ברלוסקוני מופיע על כל מסכי הטלביזיה שלהם). שמתי לב שלא היתה אפילו עבודה אחת בתערוכה שביקרה את נתניהו. האם בגלל שביקורת כזו לוקחת זמן? האם בגלל צנזורה?”

ליאור דוידי (מתמחה במועצה הבין דתית המתאמת, דרך תכנית דיאלוג) אמרה: “ראיתי תערוכה דומה במנצ’סטר שבאנגליה בשנה שעברה והייתה בה יצירה בשם “יונייטד קולורז אוף נתניהו”  – משחק מילים שהתייחס לפרסומות של חברת בנטון “יונייטד קולורז אוף בנטון”. העבודה הציגה את נתניהו ובני משפחתו מוקפים במאבטחים

 יונייטד קולורז אוף נתניהו

מצפון של מנהיג

הרב הרפורמי בריאן פוקס (במקור מאוסטרליה, עלה לישראל) הגיב על ציוריה של האמנית שירלי פקטור שציירה פורטרטים של הרב מאיר כהנא: “לצערי הרב איתרע מזלי ומצאתי עצמי בהרצאתו של הרב מאיר כהנא.  הוא ניגש אליי בתום ההרצאה ושאל אותי “מי אתה?” אמרתי לו שאני רב רפורמי. “ובכן תשמע, רב רפורמי, עכשיו שמעת מה אני מתכוון לעשות לפלסטינים ואדוני הרב, ברגע שאסיים איתם אגש אלייך”. שנים לאחר מכן סיפרתי את הסיפור הזה למוסלמי קיצוני במנצ’סטר והצלחתי לשנות את דעתו. אמרתי לו שאיסלאם קיצוני הוא בדיוק כמו יהדות קיצונית – הדחייה של האחר”.

 

 

 

 

פורטרטים של הרב מאיר כהנא – שירלי פקטור

 

 

יאיר ברטל, מנהל דף הפייסבוק “פותחים דף חדש לשלום”: “מבצע צבאי כמו זה האחון של 60 ימים הורס את העבודה שלנו ןלכמה שנים טובות. מדובר במשחק אגו בין מנהיגים ואנחנו קונים את זה. אנחנו סובלים כל כך הרבה בגלל ואחרי זה עוד מריעים להם”.

נזירה חברה ב”מסדר ציון” אמרה על היצירה של טוני בלייר: “אני בחרתי בטוני בלייר. הוא היה נהדר ועשה המון דברים טובים עד מלחמת עיראק. אז, הפכתי לחלק מהמפגינים נגדו בלונדון. עכשיו הוא שליח באזור המזרח התיכון. הייתי רוצה להאמין שהוא עדיין מחזיק בחלק מהחזון שהיה לו כשבחרנו אותו”.

אירועים קרובים

התערוכה “הלוך הלכו העצים למשוח עליהם מלך” תציג במוזיאון על התפר עד ל-31 לדצמבר 2014. כשתלכו, אל תפסחו על הפסל הקונטרוברסאלי “גיליוטינה” של האומן אריאל קליינר על גג המוזיאון שנבנה עבור המחאה החברתית של קיץ 2011 בישראל. אירועים נוספים בסדרת “בניית שלום דרך אומנות” מטעם המועצה הבין דתית המתאמת בישראל ייתרחשו במהלך בספטמבר ואוקטובר. מוזמנים להתעדכן בדף הפייסבוק של המועצה או במייל אצל ליאור
liordavidi@yahoo.com

What Do Artists Have to Say About Leaders?

By Rosa Lia

(First Published on the Palestine-Israel Journal, September 2nd, 2014)

 

“Peacebuilding through the Arts” is a new series of events organized by The Interreligious Coordinating Council for Israel(ICCI). The program aims to draw diverse groups to reflect on conflict through art, encouraging new ways of thinking.

Museum on the Green Line

The first tour was held at Museum on the Seam in Jerusalem, with a guided walk through an exhibit on the role of leadership. Museum on the Seam is an art gallery that tackles the socio-political issues of the region and exhibits artists from across the globe. The building was originally a Palestinian home; in 1948 it became an Israeli army outpost next to the Green Line, facing Jordanian territory across the street. The Green Line is now covered by the light rail line, with a Palestinian neighborhood on the other side, and the museum between Musrara (an area that was home to many members of the Israeli “Black Panthers” – a movement for the rights of Jews who immigrated to Israel from Arab countries) and Mea Sha’arim (an ultra-orthodox neighborhood, renowned for being strongly religious and often anti-Zionist).

        

ICCI intern Lior Davidi standing next to the curator’s foreword

 

Power and Censorship

The exhibition called “And the Trees Went Forth to Seek a King” takes a critical look at leadership. The curator’s foreword reads: “We love and hate them. Admire and scorn them. We trust in them and believe their promises, as we watch them being led handcuffed and humiliated. Who is worthy of leading? What motivates people to become leaders? […]Where does this deep inherent need for a leader emanate from? […] Is it in our power to prevent immoral behavior of leaders and governments?”

It included art that had been censored in the artists’ countries. The guide gave as an example “Photo Op” – a photomontage by British artist Kennard Phillips that shows former Prime Minister Tony Blair taking a selfie in front of an explosion, evoking images of the war in Iraq. However, it appears to have broken through any censorship as this piece was recently at an exhibition in London’s Imperial War Museum. The guide said that Museum on the Seam didn’t face any censorship from Israeli authorities.

 

 

 

 

 

 

 

“Photo-Op” by Kennard Philips

 

At the end of the tour, a group discussion was moderated by ICCI Director Rabbi Ron Kronish about which works of art had had the most impact on the participants and how it linked to the current situation in Israel/Palestine.

Hillel Schenker (co-editor of the Palestine-Israel Journal) said: “I was particularly struck by the works on Tony Blair and Sylvio Berlusconi [a film montage of Italians in their homes with the former Prime Minister always on a TV screen behind them]. I noticed that there was nothing in the exhibition critical of Netanyahu. Is it because it takes time? Is it censorship?”

Lior Davidi, (ICCI intern through Search for Common Ground’s New Generations’ Initiative) responded: “I saw a similar exhibition last year in Manchester [UK] and it included a work called ‘United Colors of Netanyahu’ – a play on the United Colors of Benetton, showing Netanyahu and his family surrounded by body guards.”

 

 

 

 

 

“United Colors of Netanyahu” by David Tartakover, 1998

 

A Leader’s Conscience

Reform Rabbi Brian Fox (from Australia, moved to Israel) commented on Israeli artist Shirley Faktor’s portraits of Rabbi Meir Kahane (a Jewish religious extremist whose Kach poltical party was banned from the Israel Knesset for overt racism): “I unfortunately once went to one of Kahane’s lectures. He came up to me at the end and asked, ‘Who are you?’ I told him I’m a Reform Rabbi. He said, ‘Well look here, Rabbi Reform, you just heard what I’m going to do to the Palestinians. And, Rabbi, once I’m finished with them, I’m coming for you.’ Years later, I told this story to an extreme Muslim leader in Manchester and I changed his mind. I told him radical Islam is the same as radical Judaism – it’s the rejection of others.”

 

 

 

 

 

 

Portraits of Meir Kahane by Shirley Faktor

 

Yair Bartal, administrator of Facebook community “Turning a new page for peace” added: “Something like these last 60 days ruins our work for a few years. It’s an ego game between leaders and we’re buying it. We suffer so much because of them, and then we cheer.”

A member of Sisters of Zion (a Christian, Scottish woman living in Jerusalem) said of “Photo-Op”: “I elected Tony Blair. He was fantastic and did a lot of great things up until the Iraq War. Then I was one of the ones protesting in London. He’s now an envoy here. I like to still think he has something of the vision he had when we elected him.”

Upcoming Events

The exhibition “And the trees went forth to seek a king” will be open till December 31st 2014. When you go, don’t overlook the controversial “Guillotine” sculpture by Ariel Kleiner on the roof of the museum that was built for the Israeli social protest movement in the summer of 2011.

There will be further “Peacebuilding through the Arts” events in Jerusalem through September and October. Stay updated through the ICCI Facebook page or email liordavidi@yahoo.com

לקח הדגים והשמש

מאת האווקה זיסלר

(תורגם ע”י ענת גויכמן)

לאחרונה קראתי בלוג של הרב רון קרוניש, מנכ”ל המועצה המתאמת הבין דתית בישראל, ששיקף בדיוק את מה שהטריד את מנוחתי באותו הזמן והרגשתי שחשוב יהיה להדגיש את תפישתו בעניין תקווה בינות הייאוש, אך מתוך מקום פסיכולוגי. במסגרת סיטואציות שונות שיצא לי לקחת בהן חלק בשבועות האחרונים בישראל הבחנתי כי כישלון השיחות בין הישראלים לפלסטינים גרר גל של ייאוש ותסכול שאפפו אנשים רבים משני צידי הקונפליקט. הדבר הוביל לקיפאון בשיתוף פעולה בין ארגונים פלסטיניים וישראלים ולהפסקה מוחלטת של תהליך השלום.  כחלק ממצב חדש זה שני הצדדים אימצו את עמדת הקורבן אף יותר מהרגיל. דבר זה מהווה עול פסיכולוגי עצום היות ושני הצדדים החלו לאמץ דפוסי פעולה של ייאוש.

במצב בו מאן דהוא מאמין כי ישנו אוייב מאיים ומדכא שהוא בלתי ניתן לעצירה, אדם זה אוטומטית יזהה את עצמו כנחות יותר ובקלות יאמץ את הרעיון שהמצב חסר תקווה. דפוס זה בונה קשרים חזקים בתוך הקבוצה ומחליש כל מוכנות לתקשר או אפילו לבטוח בקבוצה החיצונית. כפי שהראה רוברט פוטנאם, חוקר בולט בתחום הקשרים חברתיים ויחסים חברתיים, בספרו “”לשחק באולינג לבד” שראה אור בשנת 1995, ישנו מין הון חברתי של גישור והיקשרות בכל חברה, הון שהינו חיוני לאמון ולמבנה של קהילות אלו. הוא מזהה נוכחות גבוהה של הון התקשרותי אשר מהווה, למעשה, שלוחה של יחסי הגומלין בין אנשים דומים שחברים באותה קבוצה. פוטנאם מצא שהימצאותו של הון זה הוא כשלעצמו צעד לקראת חברה שלווה ושוחרת שלום בחברה הומגנית. אולם בקבוצה מגוונת ומרובת ההון המגשר הינו חיוני. הון גישורי הינו שלוחה של יחסי גומלין בין אנשים שאינם דומים. אם גישור אינו נוכח בחברה, החברה תאמץ חוסר אמון והדבר יגרור בניית דעות קדומות ובכך ייצור קיפאון חברתי.

במהלך שיחה בלתי פורמאלית בירושלים, מכר ערבי ישראלי אמר לי שהקונפליקט הינו כמו גור אריות. לו יתייחסו לגור זה באדיבות ובכבוד הוא יגדל להיות חיה אדיבה ומכבדת גם כן, אך אם יתייחסו לגור האריות באלימות בשלב מסויים יתקוף את בעליו באלימות (בעיניו, גור האריות מסמל את העם הפלסטיני).  בעוד שישנה מידה של אמת מאחוריי אמירה זו, אני חושב שזה עצוב מאוד שזהו הנרטיב שבוחרים לאמץ. זה מזכיר לי את תופעת “חוסר האונים הנרכש” שהוגדר ונחקר לראשונה ע”י מרטין זליגמן בשת 1967 באוניברסיטת פנסילבניה. במחקרו, עכברושים הושלכו לתוך בריכת מים אשר לא הייתה שום תקווה לצאת ממנה. בשלב מסויים העברושים היו מוותרים ומפסיקים לנסות להימלט. אם אותו עכברוש היה נלקח לסיטואציה אחרת בה הייתה אפשרות מילוט הוא לא היה טורח כלל לנסות והיה מניח שהסיטואציה היא חסרת תקווה. דפוסים דומים נמצאו בניסויים עם בני אדם. הבעיה היא שהתסכול הזה לאור סכנה תמידית של אלימות לשני הצדדים יצר התקרבנות-עצמית הדדית וע”י כך ראציונליזציה של “תקיפת אריות”. אני שמעתי הערות מפלסטינים שיהודים שטוענים בפניי שהם מעורבים בתהליכי דיאלוג ורוצים שלום משקרים. בהקבלה, נאמר לי ע”י יהודים ישראלים כי שערבים ככלל לא מקבלים את היהודים כשכניהם. הכללות המתגברות ע”י תסכול וייאוש ומשולהבות ע”י גורמים שונים, שזה נושא בפניי עצמו, הינן הסיבה לחוסר אמון ולשבירת הקשרים החברתיים.

אז איך אנחנו נלחמים בזה?
עלינו להמשיך בדרך הדיאלוג ובחיפושנו אחר אנשים המקדמים דו קיום שקט. אל תשבו ותחכו שמישהו יצטרף לאקווריום שלכם. קחו סיכון וקפצו לאקווריום שלידכם. דג אחד באוקיינוס גורלו עגום ומר, אבל כלהקת דגים  תוכלו להגן על עצמכם מפני התקפות התסכול והיאוש. דברים אך ורק יוכלו להשתנות אם התקווה היא המילה החרותה על דגלינו ולא השנאה, התסכול והכעס.

בזמן שאני ממשיך לעבוד על תחנת הרדיו של המועצה הבין דתית המתאמת הנקראת “מיקרופונים של לשלום” נתקלתי ברגעים רבים בהם תהיתי איך למען השם אמצא אנשים בעלי מוטיבציה שיתאחדו כדי להשמיע את קולם. אולם בהמשלך פגישותיי האחרונות התרשמתי באופן חיובי ביותר מאנשים שנרגשים להילחם בייאוש ע”י הפגשת אנשים תחת מטריית האחדות.

אני נזכר באימרה שקראתי לאחרונה בספר “האמת על הג’יהאדץ הספר מתאר כיצד הרעיון של אי-אלימות באיסלאם הינו למעשה (בניגוד למחשבה הרווחת) מהות הדת. הספר אומר כי “ההרגל של סובלנות מונע מאדם לשחת את זמנו וכישרונו על בדיונות בלתי נחוצים. כאשר אדם מושפע ע”י התנהגות שלילית קשה לעיכול של אחר שיווי המשקל הנפשי שלו מתערער. אך אם אותו אדם נשאר בלתי מושפע נפשית ע”י התנהגות כזו, נפשו תשמור על שיווי המשקל (מאוולנה וואחידודין חאן, 2002). אינני מסכים שעלינו להפוך לרובוטים נטולי רגשות שאינם מושפעים כלל ע”י כל צורה של התנהגויות “קשות לעיכול”. אך השאלה היא למעשה האם אנו מוכנים לתת לפחד, לתסכול ולייאוש – שנמצא שם ולא צריך להתעלם ממנו – לכבוש את עצם קיומנו או שאנו ממשיכים הלאה כמו השמש. אנו זורחים בבוקר באותו זוהר נחוש, מפיצים את חמימות הסובלנות שנלמדת בצורה מעמיקה ביהדות, בנצרות ובאיסלאם באותה מידה.

האווקה זיסלר לומד יחסים בין תרבותיים באוניברסיטת ג’ייקובס בברמן שבגרמניה, שם עזר להקים תכנית חונכות מקומית (לחקור את ברמן) והקים תחנת רדיו אוניברסיטאית בקמפוס. האווקה מתמחה בקיץ במועצה הבין דתית המתאמת בדגש על הקמת תחנת הרדיו של המועצה הבין דתית המתאמת – “מיקרופונים של שלום”.

We need hearts

By Hauke Ziessler

I had the privilege of visiting Hebron in order to interview local Palestinians and experience the conflict that is so real in the area. After an almost 2 hour bus ride I arrived and was greeted cheerfully by a young Palestinian man who has been  interning with an interreligious organisation based in Jerusalem via skype during the past month since he has not yet been granted a permit by the Israeli army to leave the area.

Over a local falafel he proceeded to tell me his complicated personal story. During recent months, he has been living in isolation due to threats he had received by people in his society due to his open-minded stance of engaging Israelis during the ongoing conflict. Due to his involvement in dialogue programs with Israelis on “the other side”, he had been accused of being a “normalizer” and a traitor.

He also told me that if the books, which he carried around with him, were found they would be thrown away as they are books from Israel. Furthermore, he explained to me that it would be very difficult to find other Palestinians to interview who were promoting the idea of finding a non-violent solution to peace. Through this conversation, I realized how fragile is the existence of Palestinians in the West Bank who are still interested in finding a peaceful solution with Israel.

This experience created a stark contrast to the very real divide I witnessed in the heart of Hebron’s old city. With only 400 Jewish settlers living in a city of 800 000 Palestinian people, I was surprised by the militaristic presence. In order to reach the cave of the patriarchs I went through 3 checkpoints to enter a building that in any other country would be a heart-warming symbol of interreligious coexistence. Alas, here it was the epitome of the conflict.

The mosque built around the graves of prophets Abraham “Ibrahim”, Isaac “Is’haq”, Jacob (pbut), –and their wives– is also a synagogue. For major Jewish holidays, the mosque is closed and the Jewish population enters their prayer rooms through the inner part of the mosque. The only thing dividing these two areas was bulletproof glass.

After seeing these sites, we were invited into the home of a Palestinian family whose next door neighbours were Jewish settlers. They proceeded to show me punctured water tanks, burn marks where the settlers had set fire to their home, trash which the settlers threw off their roof onto the homes of their Palestinian neighbours; and told me of how in one of the fires a baby was killed. Below this house I had my first and only interview with a local shopkeeper who had not sold a single thing in 2 weeks, as the usual throngs of tourists had dried up due to the conflict in Gaza.

I was overwhelmed by the stories and by the sights I had seen. Not only did the malicious acts of the settlers shock me but the social pressure that existed here was felt while talking to the locals.

The day was not over and continued with a visit to the so called “other side” where I had the privilege of visiting a settlement in “Gush Etzion”, a block of settlements between Hebron and Bethlehem. Here I heard stories of a policeman who had experienced multiple bus bombings by Palestinians, had picked up his own children a half an hour before the 3 boys were kidnapped from the same crossing and had helped apprehend a potential suicide bomber. He mentioned that he was there to uphold the law in his area. As far as he was concerned, Jews or Palestinians should all be equal under the law.

We had a lengthy discussing all the while sitting a stone’s throw away from the Tent of Nations”, a Palestinian organisation on the Nasser farm. The owners of this land have been arguing their case in the Supreme Court of Israel for over 20 years in order to try to prove that this land belongs to their family since the Ottoman Empire. He has proof of violations against him as a person under Israeli law yet the pressure on him continues.
Standing in this settlement, watching the most amazing sunset distorted by the black smoke clouds over Gaza and the continuous sound of explosions over Gaza and Ashkelon, I saw the Tent of Nations below me, I remembered everything I had experienced during the day, heard the explosions intertwined with sheer beauty and I was overwhelmed. The frustration, fear and despair was high on both sides of the conflict.

The injustices were real and yet the solution was being kept under lock on both sides. I have no answer, I have no solution, but I still believe that the answers and the solutions lie in us and so I would like to end with a poem, which I wrote in order to process my experiences of the day:

We need hearts

We need hearts that are so ferociously consumed by hope that the joy bubbles over, froths out of the mouth and splatters on others like a rabid rabies infested animal.
We need hearts that will stand up and take this elixir of hope created trust and eat people up with it.
We need hearts of stone that will be softened into a sponge that is leaking and dripping care and unity onto others.
We need hearts that willingly break off pieces of themselves for peace.
We need hearts that stand together holding hands so that the veins run through us in one continuous flow.
We need hearts that create and not destroy
We need hearts that are cracked open to allow the hurt to be repaired
We need hearts that are exposed to new and revolutionary ideas
We need hearts that pump this hope into the mind opening it to new ways
We need hearts that encourage the tired muscles of fighting to do the opposite and begin work on uniting
We need hearts not guns
We need hearts not hate
We need Hearts not spades that bury the dead
We need hearts not clubs to kill
We need hearts not diamonds of destruction
We need Kings of Hearts and not Kings of revenge
We need a heart and then we can bring together the apart

-Hauke Ziessler

 

Hauke Ziessler, a student at the Jacobs University Bremen, interned with ICCI this summer.

Hearing the Hard Truths

By Heather Renetzky

(as part of our Stories of Inspiration series)

Hani Salman first got involved in ICCI and interreligious dialogue during a time very different from today. It was 2008 and[R1]  Hani was 16 years old. As he describes it, this was a time when “everyone wanted to engage in dialogue” and people were optimistic about the possibility of achieving peace through discourse. In addition to being a participant in an ICCI young adult dialogue program, Hani served as a facilitator for 2 years on ICCI’s innovative “Kickstart Peace” program for Arab and Jewish teenagers , and he served on the staff of the Face to Face/Faith to Faith program in the U.S.A –in cooperation with Auburn Theological Seminary—for 2 summers.

Hani, a Palestinian Muslim living in the Palestinian Bet Safafa neighborhood/village in the southern edge of “East” Jerusalem, chose to engage in dialogue and joined ICCI’s “Jerusalem Interreligious Young  Adult Forum” because he wanted to “speak about [his] cause.” He also hoped that engaging in dialogue would allow him to broaden his understanding of the Israeli perspective:

“I was satisfied that I could talk about myself really, and not be diplomatic,” he said.

“[In dialogue], you hear the things that are hard for you to hear and you start to try to understand it from another perspective.”

Although Hani saw benefits in participating in ICCI and other interterreligious  dialogue programs, his friends and family were skeptical. His family told him that they thought his effort was a waste of time, and his friends accused him of contributing to “normalization”, establishing normal relations with Jews in Israel, despite the ongoing occupation..

“It’s not understood that Israelis and Palestinians sit together in one room and talk together at the same eye level, considering each other as equal human beings,” Hani said.

Hani, like many, has himself grown less hopeful about peace due to current events, but he still thinks that there is some value in dialogue. He said that at minimum, bringing people together is important:

“Everything you do to bring people together is better than not doing it,” he explained.

“One of the best things you can achieve from dialogue is to be able to listen to stories that are really difficult for you  ,to listen and to try to accept it.”

One of the friends that Hani met through ICCI was, an Orthodox Jew studying to be a Rabbi in the United States. In 21st century fashion, Hani and [R2]  recently had an argument on Facebook about what they were each posting. However, the two were able to move beyond the argument and to have a genuine dialogue via social networking.

“We’re still friends and we’re enjoying our friendship because neither of us deny the right of existence to each other,” Hani explained.

He also called for this attitude among others:

“I wish that before jumping to a conclusion, everyone would try to listen in order to hear the side that he may not want to listen to—even the side that is difficult for him to see—and to then form an opinion.”

—

Heather Renetzky, a Core 18 Fellow interning at ICCI this summer, is finishing her Bachelor’s Degree in Psychology and Religious Studies from Macalester College.